Eerste dagen in het Dangme East District Hospital
Door: Joyca van der Kloot
Blijf op de hoogte en volg Joyca
01 Oktober 2014 | Ghana, Ada Fua
Met de kennismaking hebben we dokter Philip Nar ontmoet, hij is de baas van het ziekenhuis. Percy ging mee omdat zijn uncle in het ziekenhuis lag, jammer genoeg was hij overleden. Dit is heel snel gegaan, heel sneu..
We hebben een beetje uitleg gekregen van dhr. Nar en dat was het. Niet veel bijzonders.
Nog even onze zuster pakjes ophalen en we gingen naar huis.
De volgende dag moesten we aan het werk, onze eerste stage dag. Helens jurkje zat veeeeeel te strak maar deed hem maar gewoon aan. Die van Chris viel uit elkaar, ze kreeg m niet over haar tieten heen en de rits floepte er gewoon uit haha. Terwijl we ons jurkje allemaal hadden gepast. Dan maar in normale kleren en na t werk even terug..
We liepen met een jong gastje mee, Alfred. Wat een smeagol, maar wel heel aardig.
Chris en ik lopen stage op de emergency (spoedeisende hulp), zooo totaal niet hetzelfde als in Nederland, en de OPD. De OPD is waar mensen ontvangen worden en worden opgesplitst in waar ze moeten zijn. Eerst wordt er bij iedereen de Vitals gedaan. (vitale functies), zoals bloeddruk meten, temperaturen en wegen.
Helen en Robin staan op de Wards. Jammer genoeg staat we deze stage niet op de maternity (kraamafdeling).. Maar als het goed is mogen we er wel een dag bij meelopen!
Onze eerste dag hebben we vooral veel mensen gezien met malaria, die aan het infuus werden gelegd met antibiotica en daarna weer naar huis mochten. Ook kleine kinderen. 1 kamer is speciaal voor mensen met cholera (dit heerst op het moment heel erg in Ada). Vandaag lag er 1 man in deze kamer, eigenlijk mocht je er niet met normale kleren binnen. De man lag op een houten plank zo groot als een bed met een gat er in. Mensen met cholera kunnen niet naar de wc en laten al hun ontlasting lopen, vandaar het gat.
We zagen wel dat het erg primitief is waar ze mee werken. Aan de ene kant is het wel steriel maar van de andere kant zijn er ook een aantal dingen waarvan ik zou denken jongens… bijvoorbeeld: pleisters zitten op een rol die gewoon overal ligt en waarbij ze telkens een stukje met hun blote handen aftrekken. Infuus naalden die worden hergebruikt, bij ons is het zo dat als je mis prikt je een andere naald pakt om hem de 2e keer goed te prikken. Hier werkt het anders en moeten ze betalen per naald, dit is niet alleen in ons ziekenhuis maar in heel Ghana. Zo is het nog redelijk betaalbaar om naar het ziekenhuis te gaan voor de mensen. En aangezien ze hier bijna nooit de 1e keer goed prikken wordt dit vaak gedaan. Als wij een IV line (infuusdraad) af en aan willen koppelen in Nederland dan hoeven we alleen een kraantje van te voren dicht te draaien. In Ghana hebben ze dat kraantje niet dus wordt de ader dichtgedrukt. Heel pijnlijk..
Als ze de aders van iemand niet kunnen vinden omdat een persoon te dik is, zeggen ze dit tegen de cliënt (Obollo) dit betekend dikzak, en gaan de nurses er bij lachen.
Een leerzame en vermoeiende dag dus, wel erg interessant.
‘s avonds is het feestje van Desiree, Marleen had nog een aantal vrienden uitgenodigd en waren uiteindelijk met 13 man. We aten met zijn allen heerlijke pasta en gingen daarna buiten toasten op de verjaardag van Desiree, met een drankje en een goed gevulde chocolade taart (die we de vorige dag hadden bereid). Het kampvuur werd aangestoken en het was erg gezellig, de Ghaneese vrienden Jeff en Braid gingen helemaal los op de muziek. Hier is het heel normaal dat je zomaar gaat dansen, eventjes wennen haha maar we voelen ons hier zeker thuis!
Chris was nogal ziekjes en ging op tijd slapen, later werd ze alleen maar zieker en zieker.. Marleen dacht aan malaria, vanwege de symptomen. We lieten haar ORS drinken en Percy plukte een kokosnoot voor kokosnoot sap. Ik koelde haar met koude natte doeken, maar niks hielp. Uiteindelijk toch maar naar het ziekenhuis. Desiree, Marleen en ik gingen met haar mee. We lieten een malaria test doen maar die was negatief. Ze kreeg een injectie tegen het braken en rillen en we konden weer naar huis. Na 3 uur geslapen te hebben namen we weer de taxi naar het ziekenhuis, voor de zekerheid had ik mijn nurse jurkje maar meegenomen maar daar werd niks over gezegd. Chris kreeg een infuus, 2x zout oplossing, 2x antibiotica, 2x spul waarmee de antibiotica versterkt werd en als laatst nog 2x zout oplossing om het door te spoelen. Een heftige boost dus. Ondertussen zaten we een hele dag in het ziekenhuis. Marleen en ik waren ondertussen al met ons hoofd op de tafel in slaap gevallen haha. We kregen nog wat medicatie voorgeschreven, om haar antibiotica kuur af te kunnen maken. Ik moest de komende 3 dagen voor Christel zorgen en ben de volgende dag met Percy haar medicatie gaan halen in Kaseh. Verder wat wasjes gedaan en een beetje geluierd.
Zaterdags was Chris gelukkig al wat bekomen, de antibiotica maakte haar alleen erg zwak vlak na het moment dat ze het innam. We gingen uiteten bij Charley Korpey, een hotel aan het water. Ik had heerlijke frietjes met een vers stuk kip. Andere hadden rijst, vis, cheeseburger, pizza etc. Hierna gingen we met de boot naar Maranatha beach voor het kampvuur. Het was erg gezellig, iedereen danste bij de bonfire en dronk gezellig wat drankjes.
Wat bleek nou, dat we te laat waren voor de boot dus moesten gaan lopen. Uh no way… dat is meer als een uur. Maar ze maakte een uitzondering gelukkig! We moesten wel heel stil zijn omdat ze bestuurder zich moest concentreren om de visnetten die de vissers hadden uitgegooid. Dit wordt altijd ‘s nachts gedaan, maar als je daar overheen vaart of stuk maakt is dat heeeel duur.
Lekker ons bedje in na een gezellig avondje.
Die zondag hebben we lekker geluierd en een beetje geskypt. Natuurlijk viel ‘s avonds de stroom weer uit kut lightoff -.- maar je raakt er aan gewend, denk ik…
Maandag nieuwe ronde nieuwe kansen, weer een weekje werken voor de boeg.
Wat bleek nou, op maandag, woensdag en vrijdag is het ’s ochtends speciaal voor wonden.
Hier mochten we bij meekijken. Het waren dus echte echte dikke decubituswonden zoals je op internet wel eens ziet. Maar dan in real life, de geur is nog het ergst haha. Wel super vet en leerzaam, als we terug komen in Nederland zijn de wonden er niks bij haha.
Maar ook dit doen ze niet zo als bij ons. Ze poetsen eerst de wond met natriumchloride (zoutoplossing) en leggen er daarna een gaasje vol met jodium op. Hierna verbinden ze het met verband wat niet op verband lijkt. Het is meer geweven touw wat ver uit elkaar ligt en erg dun is, het zit ook altijd in de knoop..
Er was ook een groep met jongens die betrokken zijn geraakt met een auto ongeluk, ze hebben wonden waar je ook maar kan bedenken. Er werd verteld dat een paar van hun op de Wards zijn beland voor langer verblijf, waaronder eentje waarbij zijn hoofd bijna geen vel meer had. We mochten dus even op de Wards gaan kijken want dit vonden we dus wel interessant.
Verder is de week een beetje hetzelfde gegaan, veel op een stoel gezeten omdat er geen patiënten waren en op vrijdag hadden we dan weer de wonden ochtend.
Chris stond op de OPD en ik bij de wonden. Chris heeft voor het eerst een intramusculaire injectie mogen zetten en ik heb wonden mogen doen. Het begin is er!!
WEEKEND na een zware uitputtende maar ook leerzame week. Vrijdag lekker op tijd naar bed en zaterdag heb ik mijn was op het gemak gedaan en hebben we met zijn allen in de tuin en het zwembad liggen zonnen. OEPSSS, allemaal verbrand.. maaaaar we moeten bruin zijn als we terugkomen in het witte Nederland muwhahaha. Douchen, uiteten en naar Maranatha. Dachten we..
Er scheen dus geen bonfire te zijn vanavond en helemaal niks, dus we gingen naar rubstone. De discotheek in Ada. Nouuuuuuu jongens, het begin was leuk maar op een gegeven moment was het erg irritant. Niet eens de Ghaneese die je benaderde, maar vooral de Indiers die niet ophielden. Na een aantal keer boos te moeten worden zijn we maar naar huis gegaan. Gewoon vies…
Zondag: standaard luier dag
Monday: Ja hoor ik was ziek.. Marleen vertrouwde het niet dus moesten we zo snel mogelijk naar Sogakope om een bloedtest te laten doen. (dit hebben ze niet in het ziekenhuis in Ada). Na heel de dag hier dus geweest te zijn, bloedsemple laten doen en onze ontlasting laten checken, bleek er niks vreemds of ernstigs te zijn. Alleen een bepaald virus, wat op dit moment heerst bij ons. We komen er niet vanaf omdat we elkaar telkens weer aansteken. We blijven hele dagen moe, diarree, misselijk etc.. Omdat er veel cholera heerst en wij nu extra gevoelig zijn, mogen we niet gaan werken in het ziekenhuis (om extra besmetting van andere ziektes te voorkomen), eerst uitroeien die handel! We hebben het tenslotte ook van Chris gekregen. Toen ze ziek was heeft ze waarschijnlijk nog een virusje erbij opgelopen waar wij nu allemaal nog mee blijven sukkelen. Helaas missen we dus een hele week van onze stage, ook een week minder ervaring.. Helen heeft de symptomen niet van dit virus en gaat boodschappen voor ons doen samen met Percy. Super lief! Dinsdag had ik heeeel de dag geslapen, ik werd ‘s avonds wakker en was nog steeds moe dus had maar even een ORSje op. Dit helpt btw wel goed!
Tot de dag van vandaag zitten we dus op ons balkonneke een bietje op een stoeltje, manmanman.
Wel hebben we even goed de tijd om aan school te werken en natuurlijk een plan van aanpak te maken voor ons project, waar we het gaan doen, hoe, wat etc..
Komt helemaal goed dus!
En nog even wat leuks doen met de bijna 600 loom bandjes die we hadden opgehaald hihi, deze gaan we waarschijnlijk uitdelen op de schooltjes. In combinatie met schoolopdrachten.
Kinderen vinden blanke mensen btw heeeelemaal geweldig, of had ik dat in mijn vorige blog al verteld?
Nou, ze komen naar je toe om te knuffelen en handjes te geven, zwaaien van ver weg en roepen bofoeno! (dit betekend blanken)
Overal waar je loopt, we voelen ons net beroemde mensen haha.
Sinds we in onze nursepakjes over straat lopen en iedereen weet wie je bent en waar je voor komt, zijn wel meer mensen het gaan respecteren dat we er zijn. Ze waren vanaf het begin al wel aardig maar je had er een paar tussen zitten die je echt vies aan konden kijken. Dit is nu niet meer het geval.
Tot zover mijn 2e blog!
Dikke kusssssssssssssssssssssssssssssss
We hebben een beetje uitleg gekregen van dhr. Nar en dat was het. Niet veel bijzonders.
Nog even onze zuster pakjes ophalen en we gingen naar huis.
De volgende dag moesten we aan het werk, onze eerste stage dag. Helens jurkje zat veeeeeel te strak maar deed hem maar gewoon aan. Die van Chris viel uit elkaar, ze kreeg m niet over haar tieten heen en de rits floepte er gewoon uit haha. Terwijl we ons jurkje allemaal hadden gepast. Dan maar in normale kleren en na t werk even terug..
We liepen met een jong gastje mee, Alfred. Wat een smeagol, maar wel heel aardig.
Chris en ik lopen stage op de emergency (spoedeisende hulp), zooo totaal niet hetzelfde als in Nederland, en de OPD. De OPD is waar mensen ontvangen worden en worden opgesplitst in waar ze moeten zijn. Eerst wordt er bij iedereen de Vitals gedaan. (vitale functies), zoals bloeddruk meten, temperaturen en wegen.
Helen en Robin staan op de Wards. Jammer genoeg staat we deze stage niet op de maternity (kraamafdeling).. Maar als het goed is mogen we er wel een dag bij meelopen!
Onze eerste dag hebben we vooral veel mensen gezien met malaria, die aan het infuus werden gelegd met antibiotica en daarna weer naar huis mochten. Ook kleine kinderen. 1 kamer is speciaal voor mensen met cholera (dit heerst op het moment heel erg in Ada). Vandaag lag er 1 man in deze kamer, eigenlijk mocht je er niet met normale kleren binnen. De man lag op een houten plank zo groot als een bed met een gat er in. Mensen met cholera kunnen niet naar de wc en laten al hun ontlasting lopen, vandaar het gat.
We zagen wel dat het erg primitief is waar ze mee werken. Aan de ene kant is het wel steriel maar van de andere kant zijn er ook een aantal dingen waarvan ik zou denken jongens… bijvoorbeeld: pleisters zitten op een rol die gewoon overal ligt en waarbij ze telkens een stukje met hun blote handen aftrekken. Infuus naalden die worden hergebruikt, bij ons is het zo dat als je mis prikt je een andere naald pakt om hem de 2e keer goed te prikken. Hier werkt het anders en moeten ze betalen per naald, dit is niet alleen in ons ziekenhuis maar in heel Ghana. Zo is het nog redelijk betaalbaar om naar het ziekenhuis te gaan voor de mensen. En aangezien ze hier bijna nooit de 1e keer goed prikken wordt dit vaak gedaan. Als wij een IV line (infuusdraad) af en aan willen koppelen in Nederland dan hoeven we alleen een kraantje van te voren dicht te draaien. In Ghana hebben ze dat kraantje niet dus wordt de ader dichtgedrukt. Heel pijnlijk..
Als ze de aders van iemand niet kunnen vinden omdat een persoon te dik is, zeggen ze dit tegen de cliënt (Obollo) dit betekend dikzak, en gaan de nurses er bij lachen.
Een leerzame en vermoeiende dag dus, wel erg interessant.
‘s avonds is het feestje van Desiree, Marleen had nog een aantal vrienden uitgenodigd en waren uiteindelijk met 13 man. We aten met zijn allen heerlijke pasta en gingen daarna buiten toasten op de verjaardag van Desiree, met een drankje en een goed gevulde chocolade taart (die we de vorige dag hadden bereid). Het kampvuur werd aangestoken en het was erg gezellig, de Ghaneese vrienden Jeff en Braid gingen helemaal los op de muziek. Hier is het heel normaal dat je zomaar gaat dansen, eventjes wennen haha maar we voelen ons hier zeker thuis!
Chris was nogal ziekjes en ging op tijd slapen, later werd ze alleen maar zieker en zieker.. Marleen dacht aan malaria, vanwege de symptomen. We lieten haar ORS drinken en Percy plukte een kokosnoot voor kokosnoot sap. Ik koelde haar met koude natte doeken, maar niks hielp. Uiteindelijk toch maar naar het ziekenhuis. Desiree, Marleen en ik gingen met haar mee. We lieten een malaria test doen maar die was negatief. Ze kreeg een injectie tegen het braken en rillen en we konden weer naar huis. Na 3 uur geslapen te hebben namen we weer de taxi naar het ziekenhuis, voor de zekerheid had ik mijn nurse jurkje maar meegenomen maar daar werd niks over gezegd. Chris kreeg een infuus, 2x zout oplossing, 2x antibiotica, 2x spul waarmee de antibiotica versterkt werd en als laatst nog 2x zout oplossing om het door te spoelen. Een heftige boost dus. Ondertussen zaten we een hele dag in het ziekenhuis. Marleen en ik waren ondertussen al met ons hoofd op de tafel in slaap gevallen haha. We kregen nog wat medicatie voorgeschreven, om haar antibiotica kuur af te kunnen maken. Ik moest de komende 3 dagen voor Christel zorgen en ben de volgende dag met Percy haar medicatie gaan halen in Kaseh. Verder wat wasjes gedaan en een beetje geluierd.
Zaterdags was Chris gelukkig al wat bekomen, de antibiotica maakte haar alleen erg zwak vlak na het moment dat ze het innam. We gingen uiteten bij Charley Korpey, een hotel aan het water. Ik had heerlijke frietjes met een vers stuk kip. Andere hadden rijst, vis, cheeseburger, pizza etc. Hierna gingen we met de boot naar Maranatha beach voor het kampvuur. Het was erg gezellig, iedereen danste bij de bonfire en dronk gezellig wat drankjes.
Wat bleek nou, dat we te laat waren voor de boot dus moesten gaan lopen. Uh no way… dat is meer als een uur. Maar ze maakte een uitzondering gelukkig! We moesten wel heel stil zijn omdat ze bestuurder zich moest concentreren om de visnetten die de vissers hadden uitgegooid. Dit wordt altijd ‘s nachts gedaan, maar als je daar overheen vaart of stuk maakt is dat heeeel duur.
Lekker ons bedje in na een gezellig avondje.
Die zondag hebben we lekker geluierd en een beetje geskypt. Natuurlijk viel ‘s avonds de stroom weer uit kut lightoff -.- maar je raakt er aan gewend, denk ik…
Maandag nieuwe ronde nieuwe kansen, weer een weekje werken voor de boeg.
Wat bleek nou, op maandag, woensdag en vrijdag is het ’s ochtends speciaal voor wonden.
Hier mochten we bij meekijken. Het waren dus echte echte dikke decubituswonden zoals je op internet wel eens ziet. Maar dan in real life, de geur is nog het ergst haha. Wel super vet en leerzaam, als we terug komen in Nederland zijn de wonden er niks bij haha.
Maar ook dit doen ze niet zo als bij ons. Ze poetsen eerst de wond met natriumchloride (zoutoplossing) en leggen er daarna een gaasje vol met jodium op. Hierna verbinden ze het met verband wat niet op verband lijkt. Het is meer geweven touw wat ver uit elkaar ligt en erg dun is, het zit ook altijd in de knoop..
Er was ook een groep met jongens die betrokken zijn geraakt met een auto ongeluk, ze hebben wonden waar je ook maar kan bedenken. Er werd verteld dat een paar van hun op de Wards zijn beland voor langer verblijf, waaronder eentje waarbij zijn hoofd bijna geen vel meer had. We mochten dus even op de Wards gaan kijken want dit vonden we dus wel interessant.
Verder is de week een beetje hetzelfde gegaan, veel op een stoel gezeten omdat er geen patiënten waren en op vrijdag hadden we dan weer de wonden ochtend.
Chris stond op de OPD en ik bij de wonden. Chris heeft voor het eerst een intramusculaire injectie mogen zetten en ik heb wonden mogen doen. Het begin is er!!
WEEKEND na een zware uitputtende maar ook leerzame week. Vrijdag lekker op tijd naar bed en zaterdag heb ik mijn was op het gemak gedaan en hebben we met zijn allen in de tuin en het zwembad liggen zonnen. OEPSSS, allemaal verbrand.. maaaaar we moeten bruin zijn als we terugkomen in het witte Nederland muwhahaha. Douchen, uiteten en naar Maranatha. Dachten we..
Er scheen dus geen bonfire te zijn vanavond en helemaal niks, dus we gingen naar rubstone. De discotheek in Ada. Nouuuuuuu jongens, het begin was leuk maar op een gegeven moment was het erg irritant. Niet eens de Ghaneese die je benaderde, maar vooral de Indiers die niet ophielden. Na een aantal keer boos te moeten worden zijn we maar naar huis gegaan. Gewoon vies…
Zondag: standaard luier dag
Monday: Ja hoor ik was ziek.. Marleen vertrouwde het niet dus moesten we zo snel mogelijk naar Sogakope om een bloedtest te laten doen. (dit hebben ze niet in het ziekenhuis in Ada). Na heel de dag hier dus geweest te zijn, bloedsemple laten doen en onze ontlasting laten checken, bleek er niks vreemds of ernstigs te zijn. Alleen een bepaald virus, wat op dit moment heerst bij ons. We komen er niet vanaf omdat we elkaar telkens weer aansteken. We blijven hele dagen moe, diarree, misselijk etc.. Omdat er veel cholera heerst en wij nu extra gevoelig zijn, mogen we niet gaan werken in het ziekenhuis (om extra besmetting van andere ziektes te voorkomen), eerst uitroeien die handel! We hebben het tenslotte ook van Chris gekregen. Toen ze ziek was heeft ze waarschijnlijk nog een virusje erbij opgelopen waar wij nu allemaal nog mee blijven sukkelen. Helaas missen we dus een hele week van onze stage, ook een week minder ervaring.. Helen heeft de symptomen niet van dit virus en gaat boodschappen voor ons doen samen met Percy. Super lief! Dinsdag had ik heeeel de dag geslapen, ik werd ‘s avonds wakker en was nog steeds moe dus had maar even een ORSje op. Dit helpt btw wel goed!
Tot de dag van vandaag zitten we dus op ons balkonneke een bietje op een stoeltje, manmanman.
Wel hebben we even goed de tijd om aan school te werken en natuurlijk een plan van aanpak te maken voor ons project, waar we het gaan doen, hoe, wat etc..
Komt helemaal goed dus!
En nog even wat leuks doen met de bijna 600 loom bandjes die we hadden opgehaald hihi, deze gaan we waarschijnlijk uitdelen op de schooltjes. In combinatie met schoolopdrachten.
Kinderen vinden blanke mensen btw heeeelemaal geweldig, of had ik dat in mijn vorige blog al verteld?
Nou, ze komen naar je toe om te knuffelen en handjes te geven, zwaaien van ver weg en roepen bofoeno! (dit betekend blanken)
Overal waar je loopt, we voelen ons net beroemde mensen haha.
Sinds we in onze nursepakjes over straat lopen en iedereen weet wie je bent en waar je voor komt, zijn wel meer mensen het gaan respecteren dat we er zijn. Ze waren vanaf het begin al wel aardig maar je had er een paar tussen zitten die je echt vies aan konden kijken. Dit is nu niet meer het geval.
Tot zover mijn 2e blog!
Dikke kusssssssssssssssssssssssssssssss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
