EBOLA IN THE CITY!!!
Blijf op de hoogte en volg Joyca
16 Oktober 2014 | Ghana, Ada Fua
Tot nu toe gaat het goed, het is ondertussen al woensdag morgen en zijn onderweg naar het ziekenhuis. Wel hebben we allemaal een dipje, slecht gehumeurd en geen zin in een leuk gesprek. Onderweg blijft het dus ook erg stil. We stappen uit en lopen naar onze afdeling.
Voor je gaat beginnen wassen we altijd eerst even onze handen en vervolgens gaan we de bedden poetsen en opmaken.
In de kamer waar we onze handen willen gaan wassen ligt de jongen van 17 die gister is binnengebracht, de deur is op slot. Heeeel vreemd..
We vragen het de in charge (hoofdnurse) waarom dit is en krijgen als antwoord: ‘we lost the key’.
Chris en ik kijken elkaar aan, huh wat is dit nou weer?
Ondertussen verteld Simon ons dat het EBOLA is. ‘maar hoe dan, hoe weten jullie dat?’ de test is positief zei hij.. even weten we niet meer wat we moeten doen, niks doen of actie ondernemen?
We lezen eerst de rapportage en daarin staat inderdaad dat hij bloedingen heeft overal maar ook dat hij uit Nigeria komt en hier al 3 weken is.
Dit maakt ons even bang.
Wij zijn in die kamer geweest, wij hebben contact gehad met de nurses die het infuus bij hem hebben gezet, wij hebben contact gehad met onze huisgenoten. Is het echt zo? Gaan we er allemaal aan? Moeten we naar Nederland, in quarantaine?!?!
Als we het onze collega’s vragen zeggen ze dat ze nog geen results hebben van de test, dus we moeten ons geen zorgen maken. Iedereen is kalm, op 1 iemand na. De een zegt weer dat het GEEN ebola is.
Simon vraagt of we bang zijn, tuurlijk zijn we bang hallo! Als we dat aan hem vragen zegt hij: ik heb geen reden om bang te zijn, mij overkomt niks want ik bid genoeg
What the hellllll…. Probeer maar eens uit te leggen dat het niet zo is. Stiekem zijn ze gewoon allemaal bang ik weet het zeker, ze laten het gewoon niet merken. Ze verzwijgen het omdat het anders ten koste gaat van het ziekenhuis -.-
Ondertussen hebben we al contact opgenomen met Marleen, die ook al best laaiend is over het feit hoe ze ons op de hoogte houden. Marleen belt over en weer met de organisatie in Nederland, met school en met Dhr. Narh
Dhr. Narh heeft inderdaad gezegd dat ze het vermoeden maar dat als het zo is ze niet voorbereid zijn met juiste spullen. Ze hebben helemaal NIKS!
We moesten Helen en Robin maar van de ward gaan halen, hier was hun personeel niet blij mee. In verre van niet, bijna boos zelfs… het was niet nodig want het was niet op hun afdeling uhu..
Desire komt gelijk van zijn werk naar huis en rijd samen met Marleen ons te gemoed, met spullen zoals beschermde kleding. We wachten ze op aan de straat waar ze uitstappen en lopen met zijn alle naar binnen.
(Ondertussen werden we even bekeerd door iemand met een Bijbel die bij de trotro stop stond te wachten, dit omdat we aan het roken waren haha. We hebben samen gebeden en nu gaan we naar de hemel. Ook werd ik helemaal onder gescheten door een vogel, jippie mn dag kan niet meer stuk..)
Desire en Marleen geven instructies en laten zien hoe je de kleding aantrekt, ondertussen maakt iedereen foto’s en staan er wat bij te lachen. Heel irritant.. gelukkig zijn ze in Sogakope erg op hun hoeden en weten ze dat bidden niet helpt.
We gaan naar huis en moeten dus wachten op de results die vrijdag gaat komen (als het goed is).
We bellen wat met familie en met school, thuis zijn ze erg ongerust ofcourse.. en Marleen houd contact met de organisatie. De ambassade is ondertussen ook op de hoogte.
Als het zo zou zijn en de test is positief moeten we onze spullen pakken en naar huis. Ook worden we natuurlijk gescreend. Niet wetend hoe of wat, is dat in Ghana of pas in Nederland? Moeten we eerst in quarantaine voordat ze het weten?
Verder wordt er gezegd dat er per dag 3 meldingen binnenkomen over ebola en dat het altijd negatief is, DUSS moeten we er maar vanuit gaan dat het niet zo is en ons niet druk maken. Uhu bullshit..
Maar ja we zullen zien
De avond wordt toch nog wat gezellig en de stress is wat over gevloeid.
De volgende dag willen we naar Maranatha voor ons project, kijken op het schooltje van Chantal en een activiteit voor de kids doen. Kijken wat ze nog nodig hebben daar en loom bandjes uitdelen.
Maar helaas de school is eerder uit dan gedacht. Toch maar even weg, ben het kotsbeu om bij het huisje te zitten heel de dag en niks te doen. Daar wordt je zoooo loom van..
We pakken een motor en rijden naar Riverside. Tenminste, dat denken we…
We rijden veel verder dan we hadden gemoeten, de plaats waar we stoppen stinkt naar vis, het is tussen een vissersdorp en hele groepen zijn bezig met allemaal netten.
Robert staat nu dus ergens anders te wachten met zijn boot, even wat bellen en wachten en ja hoor daar is hij, eindelijk!
We varen naar Maranatha, ook al is het nog maar voor een klein stukje haha.
Iedereen heeft honger dus gaan we maar lekker lunchen en wat drankjes doen, wat moeten we anders? Heerlijk zo aan het strand.
Ondertussen belt Wallie ons (onze slb’er) hoe het met ons gaat, hoe we er over denken wat we voelen en als het niet zo zou zijn of we terug willen naar het ziekenhuis. Die is ook erg ongerust zo te horen. Vanochtend hebben ze een spoedoverleg gehad, veel is er niet uit gekomen want we kunnen nog niks. Alleen dat als het zo is dat we terug moeten.
We zijn trouwens ook al op het nieuws geweest hier in Ada, ons ziekenhuis tenminste dan. Haha dat hadden wij dus veroorzaakt.
We besluiten de dag erna (vrijdag) gelijk met Chantie mee te gaan om 7 uur in de morgen. Heerlijk joh om half 8 al op de bood, lekker windje. We gaan naar het schooltje waar Chantal les geeft, de kinderen vliegen ons om de oren. We worden besprongen en geknuffeld, iedereen wil ons aanraken en ons haar doen. Super cute! Dat is hier sowieso al wel hoor, als je over straat loopt en er zijn kinderen wordt je altijd nageroepen ‘Befoeno, befoeno’ ! kinderen die naar je toekomen en willen je hand vasthouden, dit is voor hun heel speciaal omdat we blank zijn haha. Befoeno betekend trouwens blanken.
Eerst gaan ze allemaal in rijtjes staan, zingen liedjes en bidden tot god. Als ze niet goed staan krijgen ze klappen, de kinderen slaan elkaar trouwens ook gewoon en hard.
Hierna lopen ze in rijtjes een voor een weg, naar hun lokaal (een rieten hutje).
Al de kindjes sjouwen met houten stoelen en tafeltjes, ook voor ons worden en stoelen neergezet. Wij mogen ze absoluut niet helpen!
Chantal probeert les te geven maar niemand luistert, iedereen loopt over de tafels, is met ons bezig, zijn aan het vechten of aan elkaar aan het plukken. Chantal zegt dat het nog meevalt met normaal. Totdat de lerares binnenkomt, iedereen is stil en zit op zijn plaats. Kan ook niet anders, anders krijgen ze klappen met een stok. De les gaat verder maar duurt niet heel lang, ze leren ook echt nutteloze dingen. Er worden plaatjes op het bord getekend en hun moeten het na zeggen.
Als de les is afgelopen is het speeluur, nja de school is gewoon uit zo te begrepen. Uren spelen we met de kinderen en maken foto’s. Onze rug doet er gewoon zeer van haha en ons haar zit helemaal in de knoop. We pakken onze tassen om naar huis te gaan en zien dat er een meisje wordt gestraft door de lerares. Het is een arm meisjes, ze heeft gestolen en gelogen daarom wordt ze aan haar arm meegesleurd en uitgelachen door heel haar klas er wordt over haar gezongen en dingen naar haar geroepen allemaal in koor. Als het klaar is wordt ze op de grond gesmeten en rent ze gillend weg. Zo straffen ze de kinderen hier dus..
Oja en de loom bandjes zijn we vergeten uit te delen vanwege ons enthousiasme haha.
Lekker lunchen op Maranathabeach again, helemaal uitgeput. We spreken af om een boottocht te doen. Stappen op de boot en nemen drankjes mee. Het is een tocht van 3 uur, we krijgen uitleg over de eilanden en op 2 stappen we uit. De eerste is rumisland, we ontmoeten de chief en hij geeft ons een rondleiden over het eiland. Hierna mogen we iets in zijn boek opschrijven waar studenten van alle landen al jaren dingen in op hadden geschreven, heel leuk! We mogen 2 soorten rum proeven, je moet dit wegkappen net een shotje. De witte en de rooie. Na de eerste hebben rob en ik er al genoeg van en slaan de 2e af. Nog even afscheid nemen van de chief en met hem op de foto, daarna kunnen we gaan. Iedereen een beetje tjipsie zo te zien haha.
Krokodillen eiland is de volgende, heel mooi om die beesten van dichtbij te zien.
We worden op riverside gedropt en rijden op de motor naar huis. Heerlijk dagje!
(00.00)HAPPY BIRTHDAAAAAAAYYYYYYYY!!! Helen is jarig, 20 jaartjes alweer. Hahaaaaaa die komt niet meer uit de tig! Haar klamboe volgepropt met ballonnen en als ze gaat slapen staat haar iets te wachten. Percy heeft een plannetje, veel ballonnen aan elkaar knopen met een touwtje eraan en zodat ze de deur opendoet alles om ste beurt klapt. Ik had dus het idee om er meel in te doen mwuahahhaah. We kloppen op de deur, helen doet open en gooien een fles water over dr heen. Helaas het touwtje breekt, maar percy rent met de ballonnen achter haar aan en laat ze boven haar klappen. Wat een teringzooi! Meel door heel het huis en helen heeeelemaal onder de meel, niet meer uit dr haren op shirt te krijgen hahahahahahahaha.
Lekker ons bedje in en morgen bij bruinen aan het zwembad, alhoewel ik vandaag ook redelijk verbrand ben door de boottocht..
Helaas het is kut weer en het regent heel de dag door, lekker luieren dus. En geen peejenstamp maar friet. Daarna gaan we lekker aan de zuip met zn alle en spelen we wat spelletjes, een geweldige avond wat heb ik gelachen zeg!!!
Oja, gisterochtend kreeg ik al snel een whatsappje van een collega dat de ebola test negatief was.
Dusssssssssss,,,, maandag weer aan de slag whoehoeeeee !!!!
En zeker blijven we op onze hoeden…
Komend weekend naar de big city, ACCRA :D
Tot snel iedereen, liefssssss x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley